Przełamywanie barier

„Zdecydowanie widzimy w teatrze ogromny potencjał terapeutyczny. Dzieci poprzez zabawę teatralną uczą się komunikacji, współpracy, radzenia sobie z emocjami. Uczestnictwo w procesie twórczym bywa niezwykle oczyszczające – pozwala wyrazić to, czego czasem nie da się powiedzieć słowami. Zwłaszcza dzieci z niepełnosprawnościami czy trudnościami emocjonalnymi mogą w teatrze odnaleźć przestrzeń, w której czują się akceptowane i wartościowe”

Pomidorowa ironia, czyli Jan Klata w Teatrze Narodowym

„Jan Klata w wywiadzie dla Teatru jawi się jako błyskotliwy szaman, ale czy za ironią i bon motami kryje się spójna wizja instytucji? A może dziś bardziej potrzebujemy inżynierów, jak Michał Zadara?”

Brytyjskie media o Twarkowskim: jedno z najbardziej olśniewających przedstawień

„Rohtko Łukasza Twarkowskiego, pokazywany cztery razy w Barbican Theatre w Londynie pod szyldem UK/PL Season 25 wywołał frenetyczne owacje widzów, entuzjastyczne recenzje i może zagwarantować reżyserowi zaproszenia do pokazów i realizacji premier w Anglii do 2029 r.”

Ciało i rzeźba

„W Somie oferujemy publiczności swobodę poruszania się, zmieniania perspektywy, zbliżania się i oddalania. (...) Jej obecność, interakcje, a nawet brak ruchu wpływa na sposób, w jaki rzeźba jest odbierana. Można patrzeć na innych jak na rzeźby albo samemu stać się rzeźbą”

Juliusz Pilpel. Pożegnanie (18.01.1947-16.09.2025)

„Juliusz Pilpel urodził się w Tarnopolu. Studiował rusycystykę, ale jego celem nie była literatura rosyjska, cel miał jeden – zostać aktorem Państwowego Teatru Żydowskiego w Warszawie. I dopiął swego”

Kto się boi Jana Englerta?

Urodziny Mistrza. Rozmowa z Wandą Ziembicką-Has

„Trochę problemów Has miał przez swój trudny charakter i upór. Kiedy na przykład pojechał na rozmowę do ministra kultury Janusza Wilhelmiego, nie dogadawszy się, wyszedł z jego gabinetu, trzasnąwszy drzwiami. A Wilhelmi powiedział, że dopóki on będzie ministrem, Has niczego nie zrobi”

Teatr-laboratorium pięknego i twórczego eksperymentu

„Chcemy, wraz z moją zastępczynią, Sandrą Lewandowską, by Teatr Polski, a to w dużej mierze jego cecha charakterystyczna, na przestrzeni ostatnich kilkunastu, jeśli nie kilkudziesięciu lat, był zaangażowany społecznie. Postanowiliśmy przyglądać się problemom, które są dla Bydgoszczy ważne, i mierzyć się z nimi na scenie”